Southwest USA

4 december 2021 - California, Verenigde Staten

Reizen door 'South-West' USA

Op 8 november begon voor ons het grote avontuur. De dag dat de USA haar grenzen weer openstelde voor buitenlands toerisme zaten wij op één van de eerste vluchten richting San Francisco. Bijna was dit hele feest niet doorgegaan, omdat Merel vast zat op de Azoren en daardoor haar vlucht vanuit Lissabon naar Amsterdam gemist had. Gelukkig kon ze uiteindelijk vanaf een ander eiland vliegen en de volgende dag alsnog naar Amsterdam komen, waardoor we onze reis konden starten.

Na een vlucht met overstap in Zürich kwamen we aan in San Francisco. Het is algemeen bekend dat ze erg streng zijn bij de douane in de USA, maar wat we hier op het vliegveld aantroffen sloeg echt alles. Nadat we de 'slurf' van het vliegtuig uitkwamen, konden we direct aansluiten in een lange rij, waarvan we geen idee hadden waar die naartoe zou leiden, want het einde was niet in zicht. Kennelijk waren meer mensen op het idee gekomen om direct de eerste dag dat de grenzen weer open gingen naar de USA af te reizen. Na bijna 2 uur in de rij kwamen we dan eindelijk bij de douane.. Het laatste spannende moment om te kijken of we alle documentatie op orde hadden (Vaccinatiebewijs, negatieve PCR test, ESTA visum, gezondheidsverklaring EN geen stempels van 'verkeerde' landen in het paspoort). Godzijdank bleek alles in orde en kon het avontuur ECHT beginnen!

Overigens mooi om te zien dat we in de aankomsthal heel veel herenigingen zagen van vrienden, families en geliefden die elkaar 1,5 jaar (!!) niet hebben kunnen zien door het sluiten van de grenzen. Joris Linssen had hier een mooie special van Hello Goodbye kunnen opnemen ;).

Stop 1: San Francisco

Na een goede nacht slaap om onze jetlag te verwerken (tijdsverschil met NL is 9 uur) was het tijd om 'The city by the bay' te verkennen. Helaas hadden we een beetje pech en regende het de eerste dag. Hierdoor hebben we alleen Chinatown en de Fishermans Wharf bezocht. Elke grote stad in de USA heeft wel een Chinatown door het grote aantal immigranten. In San Francisco is enorm veel diversiteit en is er naast Chinatown ook een Japantown, Koreatown en Latinotown. Grappig dat je je echt een beetje in China waant in deze wijk, met dezelfde geuren, kleuren, winkels en restaurantjes als in het echte China. Het hoogtepunt van de dag waren toch wel de zeeleeuwen die lekker op de vlonders bij de Fishermens Wharf aan het chillen waren. Een bijzonder gezicht zo midden in een grote, drukke stad.

Op dag 2 was het gelukkig stralend weer en besloten we een aantal andere wijken te bezoeken. Zo zijn we in het Mission district (Latino wijk met kleurrijke straatjes, veel streetart en Taquerias op elke hoek van de straat), Castro (LHBTIQ+ vriendelijke wijk met overal regenboogvlaggen) en Haight Street (Flower Power hippiestraatje vol coffeeshops en leuke vintage boetiekjes en tweedehands klerenwinkels) geweest.

Als mooie afsluiter kon een zonsondergang bij de iconische Golden Gate Bridge natuurlijk niet ontbreken. Prachtig bouwwerk over de baai van San Francisco. We werden vergezeld door een nieuwsgierige zeeleeuw die ook graag de sunset wilde meepakken.

Ik vond San Francisco een prachtige stad vol diversiteit met leuke wijken die ieder een eigen cultuur en identiteit hebben. Had er graag langer willen blijven om meer te ontdekken, maar onze huurauto om de rest van de South-West te ontdekken stond al op ons te wachten. Het enige smetje op deze stad is de vele dakloze mensen die er rondlopen.. Erg treurig om te zien hoe uitzichtloos hun situatie is en hoe erg ze er aan toe zijn. Veel van deze mensen lijken volledig de weg kwijt te zijn en zwaar aan de drugs.

20211109_154506    20211110_103117

20211110_17480420211110_164603

20211110_12053420211110_103447

20211109_16084320211110_104137


Stop 2: Highway 1

Langs de kust van California loopt de beroemde Highway 1. Anders dan dat de naam doet vermoeden is deze weg voor het grootste gedeelte geen snelweg, maar een 'scenic route' die aan de kust vastgeplakt lijkt en je voert door bossen met gigantische redwood sequoias, langs kliffen en naar de prachtigste stranden. Wij besloten een gedeelte van deze route te rijden in twee etappes: San Francisco - Monterey en op dag twee Monterey - Morro Bay.

In onze schitterende Nissan Versa met de raampjes naar beneden, wind in de haren en California Dreamin' uit de speakers hebben we op ons gemakkie deze route gereden. Ongeveer elke kilometer gilde Merel weer 'STOOOOP!' Omdat het uitzicht, de baai of het strand nòg mooier was dan de vorige. Deze rit was één van onze absolute hoogtepunten van de reis door de USA. De foto's spreken denk ik voor zich.. Zonnebadende zeeleeuwen en zeeolifanten (Dat zijn zeeleeuwen met een slurfachtige snuit), de rotsen in de zee, gigantische kliffen met stranden daaronder waar surfers de golven trotseren en de meest magische zonsondergangen. Een must-do bij een bezoek aan California!

20211111_16364520211112_165422

20211112_16131920211113_095015

20211112_20332320211113_165249

20211111_17093020211112_205107

20211112_143059

20211112_142106

20211113_111709


Stop 3: Yosemite National Park

Net als in Nederland is het in november herfst in de USA. Met het bezoek aan Yosemite National Park gingen we de bergen in en reisden we naar het meest Noordelijke punt van onze reis, dus onze grootste zorg was of de wegen in het park wel open zouden zijn en of de temperatuur nog wel aangenaam zou zijn. We hadden geluk; op één weg na waren alle wegen in het park nog open en was de temperatuur overdag nog een graad of 20!

Yosemite is een National Park bestaande uit een rotsachtig gebergte met kliffen die bijna recht naar beneden lopen. Hierdoor zijn er tig watervallen te vinden (waaronder de hoogste van de USA) en kun je talloze wandelingen doen boven langs de kliffen met uitzicht op de besneeuwde toppen in de verte en in de diepte de vallei of je kunt ervoor kiezen in de vallei te wandelen naar diverse watervallen of langs de rivier.

De eerste dag besloten we het park van boven te bekijken. We liepen een route langs de 'Sentinel Dome' naar 'Taft Point'. Weer een mooie test om mijn hoogtevrees te overwinnen, want je keek soms letterlijk honderden meters de diepte in. Natuurlijk kon de perfect picture niet ontbreken en heb ik me op de punt van een rots gewaagd om quasi nonchalant in de verte te kijken (gelukkig zie je hartkloppingen en zweet in de bilnaad niet op de foto's). De uitzichten waren overigens adembenemend ;).

Op dag twee zijn we veilig in de vallei gebleven. We hebben langs de rivier gelopen, met daar omheen loofbomen in herfstkleuren  Dit geeft een mooi contrast met de rotsachtige bergen en de sparachtige bomen die er groeien. Ook hebben we de Vernal Falls en de Yosemite Falls (hoogste waterval van de USA) van onder bekeken.

Het absolute hoogtepunt van de wandeling was een onverwachte ontmoeting met een zwarte beer(!!!). We zaten al dagen te grappen tegen elkaar wat we zouden doen als we er eentje tegen zouden komen.. Met tomaten gooien om hem af te leiden leek ons het beste idee. Het moment dat ik hem zag op zo'n 50 meter van ons zal me nog lang bij blijven. Het enige wat ik uit kon brengen was 'BEER', terwijl mijn mond open viel van verbazing en geluk dat we zo'n machtig roofdier in het wild zagen. Met tomaten gooien bleek gelukkig niet nodig. De beer was rustig aan het rondsnuffelen en met gepaste afstand konden we hem mooi bestuderen, wat een mooi beest!! Op de terugweg in de auto zagen we er ook nog eentje vlak langs de weg, ons geluk kon niet op die dag. Anders dan de naam doet vermoeden is de zwarte beer overigens niet zwart, maar bruin, met soms zelfs wat blonde plukken.

We wilden ook nog graag naar het Sequoia National Park om de grootste boom ter wereld te zien, maar helaas was dat park afgesloten in verband met de hevige bosbranden die er hebben gewoed. Klimaatverandering maakt California droger en droger en de bosbranden elk jaar heftiger. Veel van deze eeuwenoude reuzen gaan hierdoor verloren, doodzonde! Overigens zou ik tegen de Amerikanen willen zeggen: Verbeter de wereld, begin bij jezelf! De USA is nog steeds het land met de grootste CO2 uitstoot, het meeste gebruik van plastic en er zijn nog relatief weinig initiatieven op het gebied van duurzame energie.

Anyway.. in het Yosemite National Park waren ook een aantal reuze Sequoias te zien. Deze hebben we op onze derde dag in het park bezocht. Ook hier was de schade van de bosbranden goed te zien, maar stonden nog een aantal reuzen overeind. Toch wel indrukwekkend om daar tussendoor te lopen en je eventjes heel klein te voelen.

20211114_12565720211114_163530

20211115_14333620211115_182316

20211116_19334320211116_154316

20211116_12214220211116_115839

20211114_112101

20211116_160023

20211116_164843

Stop 4: Death Valley & Las Vegas

Na Yosemite besloten we door Death Valley naar Las Vegas te rijden. Ik herinner me Death Valley van Bassie en Adriaan en de reis door Amerika. Het was daar zo heet dat ze een eitje konden bakken op de motorkap van de auto. Sowieso geweldig dat we tijdens deze trip op meer plekken zijn geweest die ik ken van Bassie en Adriaan, toch best educatief die clown en die acrobaat!

Gelukkig was het in Death Valley ook 'herfst' en bleef de temperatuur steken op zo'n 27 graden, nog best aangenaam. Het was mijn eerste ervaring met de woestijn. Zandduinen, geen begroeiing en alleen maar zand en rotsen. Toch zijn er bijzondere 'bezienswaardigheden' in het National Park zoals de Red Cathedral (een rode rots in de vorm van, je raad het a een kathedraal), het Badwater Basin (een hagelwitte zoutvlakte midden in de woestijn) en Artist's Palette (Rotsen in groen, rood, roze en blauw waarvan het net lijkt of ze beschilderd zijn).

Vanuit Death Valley was het nog ongeveer een uur rijden door woestijn en rotsachtig landschap naar Las Vegas. Het is bizar om te zien dat vanuit het niets ineens een stad vol licht opdoemt. Merel wilde de stad eigenlijk overslaan, maar ik wilde het toch even gezien hebben. We besloten hier dus toch een nacht te blijven.

Las Vegas is absoluut geen stad die ik aan mensen aan zou raden om naar toe te gaan. Het enige wat je daar kunt vinden is hotels en casino's en alle bijbehorende gekte. Elk hotel heeft weer zijn eigen thema, van New York (waar de skyline van New York is nagebouwd) tot Parijs (waar een replica van de Eiffeltoren staat) tot Venetië (compleet met kanalen en een fonteinshow). Compleet over de top allemaal.. Maargoed... Ons even verbaasd en weer doorrrrrr!

20211118_11502920211118_131721

20211118_09021120211118_144709

20211118_125152

20211118_143434

20211118_134812

20211118_131515

20211118_205023

20211118_195116

Stop 5: Zion National Park

Ongeveer twee uur ten Noorden van Las Vegas ligt de Zion Valley. Deze vallei is een soort uitloper van de Grand Canyon. De rivier die door de vallei loopt en de rood-oranje bergen maken dit een bijzonder fotogeniek park om doorheen te rijden en te wandelen. Net als in Yosemite National Park zijn de rotsen steil en de afgronden dramatisch (en traumatisch) te noemen. Echter door de kleuren van de bergen en de begroeiing geeft het Park een totaal andere aanblik.

We zijn drie dagen in dit National Park geweest. Het grootste gedeelte van het park is alleen met shuttlebusjes te bereiken, gezellig met zn allen hutjemutje in een busje en daarna rennen wie als eerste aan een trail kan beginnen. Gelukkig zijn wij vergeleken met de gemiddelde Amerikaanse toerist een stukje fitter en hadden we na een kilometer wandelen de meeste andere wandelaars wel afgeschud. Ook hier kozen we voor verschillende wandelingen, waardoor we de vallei zowel van boven als van onder konden zien.

De meest memorabele (en traumatische) wandeling was toch wel de hike naar 'Angels Landing'. Deze wandeling is immens populair en met reden! Het uitzicht vanaf de top is absoluut spectaculair. Beneden vanuit de vallei zie je deze rots al als een soort troon oprijzen. Als je begint denk je al; how the fuck gaan we daar ooit boven komen? Het bordje aan het begin van de wandeling dat aangeeft dat er sinds 2014 al meer dan 20(!) mensen in het ravijn zijn gevallen geeft ook al niet heel veel vertrouwen in een goede afloop. Hmmm.. wel of niet doen? Ach Fuck it, YOLO, we zijn er nou toch!

Het eerste stuk van de wandeling is vrij steil omhoog, pittig, maar goed te doen met wat adempauzes. Zodra je begint te denken dat het allemaal wel meevalt en dat je er bijna bent doemt ineens het laatste stuk van de wandeling op. Een paar honderd meter bijna recht omhoog met aan beide kanten diepe afgronden.. Aiiiii! Veel mensen besluiten dat het uitzicht vanaf daar ook al prachtig is en gaan niet verder, wat wij achteraf misschien ook hadden moeten doen. Je leest het al.. wij zijn doorgegaan. Naar boven was op zich nog wel te doen. Het is veel recht omhoog klimmen, met af en toe wat hulp van een ijzeren ketting die langs een rots is gespannen. Uitwijken voor mensen die naar beneden gaan is het lastigste, aangezien het 'pad' op de meeste plekken maar een meter breed is met aan beide kanten de dood en zowel jij als de tegenligger toch liever niet die ketting loslaat. Uiteindelijk komen we met knikkende knietjes boven en moeten we echt even bijkomen voor we kunnen genieten van de fenomenale 360° view. Want prachtig is het zeker. In de diepte de smalle vallei met de rivier en de loofbomen die geel en oranje kleuren en overal in de verte de prachtige rood-oranje rotsen.

Toch kunnen we niet helemaal onbezorgd genieten, aangezien de weg terug nog op ons wacht. Nog veel gevaarlijker dan de heenweg. Deze hebben we bewust eventjes uitgesteld, maar uiteindelijk moesten we er toch aan geloven. Letterlijk op handen en voeten en regelmatig van rotsen glijdend op onze billen gingen we naar beneden. Ongelofelijk spannend, maar het feit dat ik dit schrijf betekent dat we het hebben overleefd!

Het was wel schattig dat een Chinees meisje ons de hele weg heeft achtervolgd, omdat ze zich bij ons wel 'veilig' voelde.. blijkbaar zag het eruit alsof we wisten wat we deden.

Was het het waard? JA! Zou ik het weer doen? NEE!

Ik las toevallig gister dat je vanaf nu een vergunning nodig hebt om deze berg te mogen beklimmen. Dit omdat er de laatste jaren steeds meer verkeer is op de berg en er ook steeds meer dodelijke ongelukken gebeuren, niet onverstandig lijkt me! Overigens hebben we op dag twee een easy hike gedaan naar 'Observation Point' waar je een vergelijkbaar uitzicht hebt, zonder de doodsangsten. Achja.. deze kan in ieder geval van de bucketlist af!

Conclusie over dit National Park. Een must-visit! Het landschap is zo bijzonder en rond zondsondergang bevindt je je echt in een sprookje, zo mooi!

20211119_14505620211119_154552

20211120_10122620211120_103816

20211120_11105220211120_112232

20211120_11252720211121_150304

20211120_16322920211120_190233

20211119_153341

20211120_101541

20211120_132524

Stop 6: Antelope Canyon

Vanuit Zion National Park was het te ver rijden naar de Grand Canyon, dus we besluiten een tussenstop te maken bij de Antelope Canyon. Deze Canyons worden beheerd door de Navajo Indianen die in dit gebied wonen en zijn alleen met een tour te bezichtigen. Nou gaan wij liever zelf op ontdekkingstocht, maar hier ontkwam je helaas niet aan een tour met gids. Wel goed natuurlijk dat de natives die in dit gebied wonen hierdoor een inkomen hebben en hiermee hun leefgebied kunnen beheren.

De canyons zijn overigens een heel bijzonder gezicht. In een woestijnlandschap zijn diepe, smalle kloven gevormd door het water wat daar ooit doorheen liep. Door erosie zijn de rotsen perfect 'afgerond' en de rood-roze kleur van de rotsen maakt dit heel bijzonder om doorheen te lopen. Het zonlicht dat af en toe binnenvalt en de blauwe lucht die je op sommige plekken kunt zien geven een mooi contrast aan het geheel.

Aangezien de tour maar anderhalf uur duurde, hadden we deze dag ook nog tijd om de omgeving te bekijken. We zijn bij Lake Powell geweest, dit is een stuwmeer dat is ontstaan door de bouw van een dam in de beroemde Colorado rivier. Bijzonder om water te zien in een verder kaal en rotsachtig landschap. Vervolgens zijn we naar de veel gefotografeerde Horseshoe bend geweest. Dit hoort eigenlijk al bij de Grand Canyon. Hier maakt de Colorado rivier een bocht in de vorm van een hoefijzer. Deze rivier heeft zich in miljoenen jaren een weg gebaand door de woestijn en is inmiddels honderden meters in de diepte verdwenen. Een schitterend gezicht om hier de zonsondergang te bekijken.

20211122_12305920211122_194835

20211122_19100320211122_124319

20211122_13104520211122_161458

20211122_16405820211122_171355

20211122_142725

20211122_165039

20211122_171458

Stop 7: Grand Canyon

Wat zal ik hier nou eens over schrijven... Alle woorden en alle foto's doen de grootsheid en de schoonheid van dit natuurfenomeen tekort. Laten we het er op houden dat 'Grand' een understatement is. In miljoenen jaren heeft de Colorado rivier dit landschap gevormd tot wat het nu is. De rivier zie je van boven haast niet, zo diep is hij verzonken in de afgrond. Wat je vooral ziet is de afgestompte rotsen waar je grondlagen van verschillende tijdperken in terug kunt zien. Zo is het gebied ooit een ijsvlakte geweest, een jungle en nu een woestijn. De verschillende lagen en kleuren laten mooi zien hoe een landschap in miljoenen jaren kan veranderen. Het enige wat nooit is veranderd is de rivier die zich een weg baande door het gebied en ervoor heeft gezorgd dat wij nu kunnen genieten van dit ongekende wonder der natuur.

Als je de Canyon van boven zien schreeuwt alles in je; IK WIL ER IN! Echter is het zo groots en diep dat het bijvoorbeeld niet mogelijk is om in een dag naar de rivier te wandelen en weer terug naar boven. Dus ook wij zijn maar tot de helft gekomen, maar het geeft al een geweldig gevoel (en uitzicht) om dichter bij de kern te zijn geweest dan de meeste toeristen die lekker boven blijven slenteren en foto's maken met selfiesticks. Een andere illustratie van hoe diep de canyon is, is het temperatuurverschil. Dit kan soms wel 20 graden verschillen! Zo was het toen wij er waren vrij koud boven, een graad of 6, terwijl het beneden bij de rivier 22 graden was! Bij onze wandeling naar beneden kon er om de paar honderd meter weer een laagje uit, omdat we steeds verder afdaalden en het daardoor steeds warmer werd.

Het lijkt ons heel tof om hier nog eens terug te komen om dan een meerdaagse hike met boottocht over de Colorado rivier te doen, volgens mij ervaar je dan pas ECHT de grootsheid van de Grand Canyon.

Wat ik ook bijzonder vind aan de Canyons (zowel Antelope als Grand Canyon) is dat als je op een paar honder meter afstand bent van het geheel, dat je er niks van ziet en dat je dus geen idee hebt wat je te wachten staat. Bergen zie je natuurlijk van mjjlenver aankomen, maar een kloof is er opeens uit het niets. Zo reden we onderweg naar de Grand Canyon kilometerslang in het niets, wat rotsen, wat boompjes en verder niets.. en dan ineens, BAM! Hier ben ik dan, wereldwonder.. goedemorgen!

20211123_12065720211124_112813

20211124_11354820211124_123422

20211123_133940

20211124_120818

20211124_194854

20211124_124011

20211124_132008

20211124_141810

20211124_163718

Stop 8: Sedona & Red Rock State Park

Nauwelijks bijgekomen van de Grand Canyon stond de volgende stop al voor de deur; Laid-back Sedona en haar omgeving vol reusachtige rode rotsen. De route naar dit plaatsje was prachtig. Vanuit het niets daalden we af in een kloof met daarin een smalle weg en daarnaast een kabbelend riviertje. Verder helemaal ingesloten door de rode rotsen, een 'scenic route' zoals ze dat in de USA noemen.

In de omgeving van Sedona hebben we verschillende wandelingen gedaan om de rotsformaties van dichterbij te bekijken. Zo zijn we naar de 'Subway cave' gewandeld. Een grot halverwege een rots die zo perfect is uitgeslepen dat het net lijkt alsof je in een metrobuis staat. Daarnaast hebben we de 'Bell Rock' (inderdaad een rots in de vorm van een bel) beklommen en vanaf daar de zonsondergang bekeken. Ook na zoveel prachtige zonsondergangen op de mooiste plekken kunnen we daar gewoon geen genoeg van krijgen. Ook hier was het weer bijzonder spectaculair om de rotsen steeds roder te zien kleuren.

Onze dag in Sedona viel toevallig samen met Thanksgiving. Dit is een grote nationale feestdag in de USA waar de mensen traditiegetrouw hun familie bezoeken en met z'n allen lekker dineren (bij voorkeur kalkoen). We werden tijdens de wandelingen dan ook steeds begroet met 'Happy Thanksgiving!'. Betekent natuurlijk niets voor ons, maar wel geinig dat dat voor hen zo'n enorm ding is. Overigens hadden wij er zelf niet echt goed rekening mee gehouden. Alle supermarkten bleken op tijd te sluiten en restaurants waren gesloten of volledig gereserveerd voor Thanksgiving diners. Zelfs bijna alle fastfoodketens waren gesloten en dat zijn er nogal wat.... Gelukkig was er nog één drive thru open in het plaatsje Flagstaff waar we sliepen, waardoor wij ook een heerlijk Thanksgiving maaltje hadden, een hamburger met koude patatjes, mjum!

20211125_13090120211125_200533

20211126_11444520211125_143234

20211125_144920

20211125_200902

20211126_160626

20211126_161754

20211126_184008


Stop 9: Route 66

Eigenlijk is dit geen stop, maar een benoemenswaardig deel van onze reis. Deze wereldberoemde weg (dit vinden vooral de Amerikanen zelf, getuige de vele 'world famous route 66' borden die we onderweg tegenkwamen) loopt helemaal van Oost naar West USA door meerdere staten en werd vooral veel gebruikt door de goudzoekers die in de jaren '60 en '70 naar California afreisden in de hoop de jackpot te vinden. Tegenwoordig is de weg vooral een toeristische trekpleister en zeer geliefd bij motorrijders.

De weg is inmiddels vervangen door een snelweg, maar er zijn nog stukken waar je over de historic route 66 kunt rijden. Wij wilden dit toch meegemaakt hebben, dus wij hebben deze weg gereden door Arizona van Flagstaff naar Needles, op de grens met California.

Onderweg erg veel vergane glorie die doet denken aan betere tijden en toeristenwinkels met allerlei route 66 memorabilia. Wel leuk om te ontbijten, lunchen of 's avonds te eten bij zo'n typisch American wegrestaurant zoals je die in de films ziet. Je waant je helemaal in de jaren 70. Met zo'n mevrouwtje met een schort die om de 2 minuten langskomt om je koffie bij te vullen, geweldig!

De omgeving op de route 66 was verder vooral erg veel woestijn, met zo nu en dan een spookstadje of een klein plaatsje met de eerder genoemde winkels en restaurantjes. Ook was er het plaatsje 'Oatman' waar je verwelkomd werd door ezels die midden op de weg staan. Ze verzinnen toch elke keer weer iets om toeristen te lokken.. Maar het werkt blijkbaar! Van uren rijden in de woestijn met nauwelijks verkeer naar hordes (voornamelijk Amerikaanse) toeristen die op de foto willen met een ezel of deze willen voeden, bijzonder volk...

20211122_15233020211127_133253

20211128_10230020211126_194322

20211127_13421720211127_104628

20211127_14242420211127_104802

20211127_105048

20211125_100853
 

Stop 10: Joshua Tree National Park

Terug in California stond er nog één laatste National Park op het menu. U2 heeft dit National Park en de gelijknamige boom wereldberoemd gemaakt door hun meest verkochte album naar deze gekke cactusachtige te vernoemen. Blijkbaar vond Bono deze boom erg inspirerend. Het is in ieder geval een bijzonder gezicht, bomen in woestijnlandschap.

In het park vind je naast duizenden Joshua Trees ook nog bijzondere rotsformaties (yes alweer! Maar toch weer totaal anders dan op andere plekken). We hebben hier een dag doorheen gereden en een paar korte hikes gedaan door een Joshua Tree 'bos', naar uitzichtpunten en bij verschillende rotsen. Interessant om te zien hoe een cactussoort zich tot een volwaardige boom heeft kunnen evolueren in een een gebied dat al eeuwen wordt geteisterd door droogte.

Het hoogtepunt van ons bezoek aan Joshua Tree was toch wel de overnachting. We hadden een tipi geboekt waarin we op de rand van het park gingen kamperen. Deze tipi zag er van binnen echt super schattig uit en buiten had je hangmatten en een vuurplaats waar je een kampvuurtje kon maken. Dit laatste was ook wel nodig, want ondanks dat het overdag boven de 25 graden was, koelt het ook in de woestijn 's nachts flink af in de winter. Ook hadden we voor de zekerheid een extra deken gekocht bij een thrift shop voor een paar dollar.

De avond en nacht waren echt heerlijk. Lekker bij het kampvuurtje, kijkend naar de superheldere sterrenhemel. Op de achtergrond af en toe wat gehinnek van de paarden die op het terrein woonden en verder niets, op en top genieten van de omgeving zonder afleiding van elektronische apparaten of andere soorten ruis. Met het extra dekentje bleek het ook in bed goed te doen, echt een leuke ervaring!

20211129_12301320211129_110633

20211129_16160720211129_163718

20211128_18205520211128_205744

20211129_163354

20211129_160101

20211129_190547

20211128_153732

20211128_164334

20211128_125434


Stop 11: Highway 1 part 2 & Los Angeles

Na Joshua Tree National Park hadden we nog twee dagen onze auto, dus daar wilden we graag nog goed gebruik van maken! Aangezien we de roadtrip begonnen met een stuk Highway 1 langs de kust van San Francisco naar beneden, leek het ons leuk om de reis in stijl af te sluiten met opnieuw een stuk van deze legendarische route, maar dan juist van het zuidelijkste puntje naar het noorden. We waren ook wel weer toe aan een beetje groen en de kust na al die (overigens prachtige) woestijn.

Onze route startte in San Diego, waar we de wijk La Jolla bezochten. Daar lagen de zeeleeuwen alweer op ons te wachten. Heerlijk dat geluier op de rotsen en af en toe luid gebrul... zeeleeuwen zijn in tegenstelling tot zeehonden nogal luidruchtig ;).

De route van San Diego naar Los Angeles leidde ons verder weer langs kliffen en prachtige stranden die iets tropischer leken dan de wat noordelijker gelegen stranden onder San Francisco. Zo hebben we heerlijk in een klein baaitje op een strand bezaaid met palmbomen de zonsondergang bekeken met een biertje.

Het was maar goed dat we nog even genoten van deze mooie zonsondergang, want de laatste dagen was de kustlijn gehuld in een flinke laag mist. Helaas hebben we dus weinig kunnen zien van het stuk Highway 1 ten noorden van Los Angeles van Malibu naar Santa Barbara. Dit fenomeen schijnt vaker voor te komen aan de kust van California, meestal in de winter (december/januari) en het begin van de zomer (mei/juni). De kustlijn kan dan soms wekenlang gehuld zijn in een dikke laag mist, terwijl het nog geen kilometer landinwaarts stralend weer is. Erg apart! Mocht je dus enthousiast zijn geworden door dit blog (kan haast niet anders, toch?), is mijn advies om niet in bovengenoemde maanden langs de kust te gaan rijden. maart/april en september tot november is een ideale reistijd doordat het weer aangenaam is en het geen hoogseizoen is, in de zomermaanden kan het nogal eens filerijden zijn langs de kust.

Onze laatste stop op onze reis door Zuidwest USA was 'The city of Angels', ofwel Los Angeles. Dat de naam van de stad Spaans is, zegt ook wel een en ander over de inwoners. Relatief gezien wonen in LA enorm veel latino's. Het openbaar vervoer en menu's in restaurants zijn in LA dan ook tweetalig, Spaans en Engels. Konden we alvast wat oefenen voor de rest van onze trip door Midden-Amerika!

De stad zelf is er één van uitersten. Van de pracht en praal in wijken als Hollywood, Beverly Hills, Santa Monica en Malibu naar de armoede in andere wijken en de vele daklozen op straat. Soms zit er letterlijk maar één straat tussen mensen die in een soort zelfgemaakt tentje wonen en mensen die in kasten van huizen wonen met gigantische hekken er omheen. Het contrast is hier veel groter dan op andere plekken waar we nu, maar ook tijdens andere reizen zijn geweest. We vonden het vooral heel triest om te zien..

Als je niet veel tijd hebt op je reis en je wilt een bestemming overslaan; LA is the place to skip! Best leuk hoor, langs de walk of fame lopen en naar de kermis op de pier van Santa Monica, maar het is vooral een ontzettend vieze, grote stad met overal verkeer omdat het OV niet goed geregeld is en veel, heel veel armoede.

Eigenlijk waren er maar 2 hoogtepunten wat mij betreft. We zijn naar de film geweest in een traditionele bioscoop in Hollywood, compleet met een enorme bak popcorn natuurlijk. Een leuke ervaring om in het hart van de filmwereld naar een bioscoop te gaan waar diverse films hun wereldwijde première hebben gekend.

Daarnaast stond al heel lang een bezoek aan de 'In 'N Out Burger' op mijn lijstje. Puur en alleen om de scene uit mijn favo film The Big Lebowski, waarbij ze een bezoek gaan brengen aan Larry (de kenners weten welke scene ik bedoel). Gelukkig op de laatste avond in de USA nog een zalige Double Double burger met fries and strawberry milkshake gehad, delicious!

20211130_15475420211130_164531

20211202_18422220211202_185456

20211203_11300220211203_182548

20211203_13472720211203_185505

20211130_130846

20211202_100301

20211202_102302

20211202_184919

20211203_154827

20211203_184728

Dingen die mij opvielen in USA

In de maand die we door de USA hebben gereisd, hebben we het land en haar (soms gekke) gebruiken leren kennen. Hieronder een opsomming van dingen die ik grappig, opmerkelijk of juist verschrikkelijk vond:

  • Amerikanen zijn ontzettend amicaal. Maken altijd en overal een praatje met elkaar en deden dat ook regelmatig met ons. Dit gebeurt overal; in supermarkten, het OV, tijdens wandelingen of gewoon random op straat, erg leuk!
  • Amerikanen groeten vaak met 'How are you doing?' in het voorbijgaan tijdens wandelingen. We zijn er nog steeds niet uit of dit nou echt een vraag is die je moet beantwoorden of slechts een vorm van elkaar groeten.
  • Amerikanen hebben een soort gebruik dat ze mensen aanbieden om een foto van hen te nemen. Als wij op een uitzichtpunt een foto maakten van het uitzicht, was er altijd wel iemand die vroeg: 'shall I take a picture of you, guys?'. Ontzettend attent, maar soms ook wel vermoeiend..
  • Verkeer van rechts heeft voorrang kennen ze in de USA niet. Op een kruispunt waar geen stoplicht is, moet iedereen verplicht stoppen (of er nou verkeer is of niet). Daarna is het gewoon netjes om de beurt rijden, was even wennen, maar werkt best wel goed!
  • In het verkeer, maar eigenlijk overal zijn ze heel erg van 'the law!'. Langs snelwegen zie je regelmatig borden met 'Buckle up, IT'S THE LAW'! Ook zagen we regelmatig borden met 'the law' en the belachelijk hoge boetes die je kunt krijgen als je de wet overtreedt. Toppunt hiervan was op een uitzichtpunt waar ze een soort gouden plakaat hadden met wat informatie over het uitzichtpunt en in die steen was gegraveerd dat je een boete van 1000 dollar kreeg als je de steen beschadigde.
  • Ze zijn in Amerika heel erg van het leger, mensen in het leger worden bijna vereerd. Zo zie je in dorpen overal banners met foto's van jongens en meiden uit het dorp met hun functie in het leger en hoe trots ze er wel niet op zijn. Ook krijgen oorlogsveteranen overal flinke korting op en zijn er duizend memorials voor gesneuvelde oorlogshelden. Zelfs snelwegen zijn memorial highways voor gesneuvelde helden.
  • Vrijwel alles in de USA is duurder dan bij ons. We zijn dan ook niet veel uit eten geweest. Het enige wat wij hebben kunnen ontdekken wat goedkoper is dan bij ons is benzine (circa 1 euro per liter, verschilt per staat).
  • In de USA is het gebruikelijk om te betalen met creditcard. Om in de horeca toch wat fooi binnen te krijgen hebben ze best een slim idee bedacht: Je legt je creditcard op de rekening en het personeel neemt deze mee om af te rekenen, vervolgens komt hij terug met het bonnetje en moet je opschrijven hoeveel fooi je wilt geven en je handtekening zetten. Je voelt je dan natuurlijk erg bezwaard om daar 0 neer te zetten, dus zo krijgen ze behoorlijk wat fooi binnen. Nadat je dat hebt gedaan, kun je gewoon weggaan en wordt het fooibedrag als los bedrag afgeschreven van de creditcard.
  • Alles in Amerika is groot, groter, grootst. De natuur is natuurlijk groots, maar ook de auto's, vrachtwagens, supermarkten en porties eten en drinken zijn enorm. Een kleine koffie is al bijna een halve liter en vaak krijg je dan nog onbeperkt refills ook. De meeste supermarkten zijn qua winkeloppervlakte ongeveer net zo groot als een gemiddelde IKEA en je kunt er praktisch alles krijgen, ook hier geldt; Groot! Een flesje cola is er niet bij. Het is of een 12 pack kleine flesjes, of een fles van 2,5 liter.
  • Amerika loopt ontzettend achter op het gebied van duurzaamheid. Bij een gemiddelde boodschap in de supermarkt krijg je circa 5 plastic zakken mee die voor je worden ingepakt. Supermarktpersoneel keek regelmatig raar op als wij onze eigen boodschappentas meenamen. Ook is bijna alles wat je kunt kopen in de supermarkt onnodig verpakt in plastic en zijn er heel weinig vegetarische opties, best lastig voor Merel soms! De vleesafdeling is meestal een meter of 50 lang en vleesvervangers zijn niet te krijgen. Ook is de groente- en fruitafdeling relatief klein gezien de oppervlakte van de supermarkt. Daarnaast heeft praktisch iedereen van 16 jaar of ouder een auto, in een gemiddeld gezin met 3 kinderen hebben ze vaak wel 3 auto's. Aangezien er bij die 3 auto's ook minstens één pickup zit, kun je wel uitrekenen hoe vervuilend dit is.
  • In vrijwel elk hotel of motel waar wij sliepen stond een koelkast en een magnetron op de kamer, super handig om even een Mac&Cheese op te warmen of juis het yoghurtje voor het ontbijt gekoeld te bewaren. Wat ons ook opviel is dat bijna elke kamer waar we sliepen een interieur uit het jaar 0 heeft en de lelijkste vloerbedekking met ondefinieerbare vlekken. Misschien lag het aan ons budget, maar we hebben sterk het idee dat de kamers in motels sinds de jaren 70 geen opfrisbeurt meer hebben gekregen. Tot slot heeft elk motel wel een ijsmachine waar flink gebruik van wordt gemaakt door de Amerikanen. We vragen ons nog steeds af waarvoor precies, aangezien de airco de kamers prima koelt en de koelkast in elke kamer de drankjes wel koel houdt. Of zijn Amerikanen helemaal into Wim Hof misschien?
  • Amerikanen zijn liever lui dan moe. Zoals eerder gezegd worden bijvoorbeeld de boodschappen voor je ingepakt. Stel je voor dat je zelf je brood en doosje eieren in een tas moet stoppen! Het toppunt van de luiheid is dat ze voor praktisch alles een drive-thru hebben. Uiteraard hebben alle fastfoodketens deze, maar ook bijvoorbeeld de starbucks, apotheken en zelfs banken. Zo hebben we een keer geld gepind, zonder de auto te verlaten. Ook zijn Amerikanen vrij gehaast, bijvoorbeeld bij de Starbucks geven ze vantevoren online of telefonisch een bestelling door en dan kunnen ze deze op een tijdstip naar keuze afhalen. Je zou ook maar even 3 minuten op je koffie moeten wachten..

20211113_183802

Slotwoord

Omdat we pas twee weken vantevoren besloten naar de USA te gaan, wist ik niet zo heel goed wat ik kon verwachten. Maar alle verwachtingen die ik had heeft de regio die wij hebben bezocht ruimschoots overtroffen! De grootsheid en weidsheid van het afwisselende landschap, de prachtige National Parks die we bezocht hebben en de vriendelijkheid van de mensen. Qua natuur is de USA absoluut mijn top 3 ingeknald, qua cultuur heeft het land in mijn ogen wat minder te bieden, maar dat compenseren we straks in Mexico wel weer!

November is ook een ideale reismaand gebleken voor deze regio. We hebben slechts 1 dag regen gehad (onze eerste dag in San Francisco) en de temperatuur was overal aangenaam, overdag zo rond de 20 graden met wat uitschieters naar boven (Death Valley en Joshua Tree) en naar benenden (Grand Canyon). Het enige nadeel in onze ogen was dat het al vroeg donker was, dit verschilde per staat door de verschillende tijdszones, maar tussen half 5 en half 6 was het overal wel donker. Dit verkortte natuurlijk overal de tijd die we hadden om National Parks te verkennen en om te rijden met de auto. Ook was het 's avonds en 's nachts vrij koud, waardoor we meestal vrij lange avonden op onze niet al te inspirirende motelkamer zaten. Deze tijd konden we gelukkig goed gebruiken voor het plannen van onze verdere trip en het zoeken naar geschikte hotels op de route. We hopen in Mexico weer lekker avonden lang buiten te kunnen zitten met een biertje en een spelletje! Een ander groot voordeel aan het reizen in november naast de aangename temperatuur om bijvoorbeeld lange wandelingen te maken is het feit dat het in deze periode relatief rustig is qua (veelal binnenlands) toerisme. Hierdoor was het vrij gemakkelijk om een dag vantevoren nog een motelkamer te boeken en was het relatief rustig op de weg en in de National Parks. Gelukkig voor ons in het land nauwelijks tot geen COVID-beperkingen, een mondkapje in het OV en in grote supermarkten, maar dat was het wel! 

Zoals je misschien al op mijn 'routekaart' hebt gezien, hebben we slechts een klein gedeelte van de USA bezocht en we zijn vastbesloten hier nog eens terug te keren om de wat noordelijker gelegen staten te bezoeken. Het reizen hier is ons uitstekend bevallen en mijn eerste ervaring met dit land smaakt absoluut naar meer!

Wordt vervolgd dus! Net als dit blog overigens.. We zijn inmiddels in Mexico en ook hier komen we op de meest mooie en bijzondere plekken. Hierover later meer!

Meer foto's, video's en de route die we afgelegd hebben kun je vinden onder de daarvoor bestemde knoppen in het menu bovenaan. Hier staan ook nog foto's, blogs en onze reisroute van 4 jaar geleden in Azië. Als je het leuk vindt kun je deze natuurlijk ook (nog) eens lezen of bekijken!


 

Foto’s